ชีวประวัติ ปฏิปทาหลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล วัดป่ารังสีปาวัน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์

ประวัติและปฏิปทา หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล 

วันที่ ๒๙ ตุลาคม ๒๕๖๗ 

เป็นวันครบรอบ ๑๑๑ ปี ชาตกาล 

หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล 

วัดป่ารังสีปาลิวัน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์ 

( พระอริยเจ้าผู้แตกฉานในอรรถและธรรม )

ถึงพร้อมด้วยความรู้และความประพฤติ 

ชำนาญทั้งคันถธุระและวิปัสสนาธุระ 

ท่านละทิ้งเกียรติยศตำแหน่งในการบริหารคณะสงฆ์ มุ่งเพียงเกียรติอันยิ่งใหญ่คือพระนิพพาน 

ละจากความเป็นพระบ้านเข้าสู่ความเป็นพระป่า

ได้อย่างสนิทใจ องค์ท่านละขันธ์ด้วยอาการสงบ เมื่อปี พ.ศ.๒๕๔๖ ในวันรุ่งขึ้น วันพุธที่ ๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๔๖ เวลา ๑๑.๓๐ น. 

องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 

ได้มาที่วัดรังสีปาลิวัน จ.กาฬสินธุ์ และ ได้ปรารภถึงหลวงปู่มหาเขียน ว่า “...สนิทสนมกันถึงขนาดว่า

เป็นเสี่ยวกันนั่นแหล่ะ ตั้งแต่เรียนหนังสืออยู่ด้วยกันติดพันกันมาตั้งแต่โน้นนะ 

ที่ได้ห่างกันก็ตอนเราออกปฏิบัติ 

ท่านก็ออกมาจากเจ้าคณะจังหวัดมาอยู่ทางนี้นะ 

ทีนี้ห่างกันตรงนี้ ทางร่างกายนะ 

ความเคลื่อนไหวไปมาไม่ค่อยได้พบกัน 

แต่ทางด้านจิตใจนะมันสนิทสนมกันมาตลอดนะ 

เป็นอย่างนั้น บางทีคนทั้งหลายก็จะไม่ทราบว่าเป็นอะไรกันกับเรา เป็นเพื่อนสนิทสนมกันกับเรา 

เป็นเสี่ยวกันนั่นแหละ..” 

หลวงปู่มหาเขียน พระเถราจารย์ผู้ปฏิบัติตาม

พระธรรมวินัยอย่างเคร่งครัด 

เป็นที่น่าเคารพสักการบูชาของบรรดาศิษยานุศิษย์ฯ ซึ่งเป็นที่ประจักษ์แก่พุทธศาสนิกชนทุกหมู่เหล่า 

รวมทั้ง เป็นเพื่อนสหธรรมิกกับสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก 

(เจริญ สุวฑฺฒโน) และพระธรรมวิสุทธิมงคล 

(หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน) 

ตั้งแต่ครั้งสมัยที่ท่านทั้งสามยังมี 

อายุพรรษาไม่มากนัก ท่านเป็นพระมหาเถระผู้ทรงคุณ ทั้งพระปริยัติธรรม เปรียญธรรม ๙ ประโยค 

ทั้งปฏิบัติธรรม คือท่านสละลาภยศ ทั้งหมด

ออกปฏิบัติธรรมในสำนักของ หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต และที่สุดท่านได้ทรงพระปฏิเวธธรรม 

คือความหลุดพ้น

• พระอริยเวที ( หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล)

วัดรังสีปาลิวัน ต.โพน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์

พระอริยเวที หรือ “หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล” 

ท่านถือกำเนิดตรงกับวันพุธ ๒๙ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๕๖ ปีฉลู ณ หมู่บ้านโพน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์ 

ท่านมีอุปนิสัยพูดจริงทำจริง 

เรียนจริง ปฏิบัติจริง บากบั่นมุมานะ 

ไม่ท้อแท้ต่ออุปสรรคที่มาถึง รักสงบ 

สำรวมระวัง ปฏิบัติตนเคร่งครัดในธรรมวินัย 

ไม่ชอบคลุกคลี ซื่อตรงต่อธรรมวินัย 

หนักแน่นด้วยหิริโอตตัปปะธรรม มักน้อย สันโดษ เรียบง่าย มีระเบียบบริบูรณ์ด้วยข้อปฏิบัติไตรสิกขา ถวายตัวเป็นศิษย์พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต 

ณ วัดป่าหนองผือนาใน อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร

ครั้งได้ฟังพระธรรมเทศนาของพระอาจารย์มั่น กัณฑ์แรกเรื่อง "โทษของการเกิด" 

และกัณฑ์ที่ ๒ เรื่อง "มุตโตทัย" 

ท่านถึงกับลุกจากที่นั่งไปกราบพระอาจารย์มั่น 

ภูริทัตโต พร้อมกล่าวคำปฏิญาณว่า...

"สาสเน อุรํ ทตฺวา ขอมอบกายถวายชีวิตนี้

แก่พระพุทธศาสนา ชีวิตทั้งชีวิตนี้ขอมอบไว้ใน

พระศาสนา ขอให้ท่านพระอาจารย์เป็นสักขีพยานด้วย" จากนั้นตราบจนสิ้นอายุขัย 

ท่านได้ทำสัจวาจานั้นให้เป็นที่ปรากฏแก่ชนทั้งหลาย หลวงปู่มหาเขียน ท่านได้บำเพ็ญคุณประโยชน์ไว้ในพระพุทธศาสนาเป็นอันมาก ทั้งด้านการศึกษา 

ด้านการปกครอง ด้านการเผยแผ่ 

ตั้งแต่บรรพชาอุปสมบทจนตลอดอายุขัย

หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล ท่านเป็นเจ้าอาวาส

วัดสุทธจินดาลำดับที่ ๓ ท่านมีแนวคิดกว้างไกล บริหารภายในวัด ตั้งเป้าไว้สูงให้พระเณรศิษย์วัดปฏิบัติตามเคร่งครัดและคัดเลือกหมู่คณะเข้ารับการอบรมที่วัดบวร ให้กลับมาเป็นบุคคลากรบริหารวัดช่วยเจ้าอาวาส ท่านริเริ่มก่อตั้งมูลนิธิ 

"สุทธจินดาราชสีมามูลนิธิ" 

ได้ผลงานตามวัตถุประสงค์ ทุนทรัพย์เติบใหญ่

เมื่อวางรากฐานการปกครองและการศึกษา 

เข้าสู่ความเจริญตามเป้าหมาย ท่านได้ประกาศท่ามกลางคณะสงฆ์อย่างอาจหาญว่า 

"จะออกปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานในป่า" 

ตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๐๐ เป็นต้น 

ท่านได้สร้างวัดป่ารังสีปาลิวัน บ้านโพน อ.คำม่วง จ.กาฬสินธุ์ และได้ออกบำเพ็ญตามถ้ำ เงื้อมผาหลายแห่ง

หลวงปู่มหาเขียน ท่านปรารภถึงชีวิตท่านขณะเป็นพระอยู่ในเมืองว่า... "ชีวิตวันหนึ่งคืนหนึ่ง 

รู้สึกว่าจะน้อยมาก สำหรับที่จะทำความเพียร 

ไม่เพียงพอเลย วันหนึ่ง ๆ มีแต่ต้อนรับผู้คน 

พูดคุยเรื่องต่าง ๆ เสียเวลาทำความเพียร 

เป็นการทำชีวิตให้เป็นหมัน เพราะเรื่องที่พูดนั้นเป็นเรื่องข้างนอกทั้งนั้นเป็นการคลุกคลีด้วยหมู่คณะจนเกินไป อันเป็นทางให้เกิดความประมาท 

เป็นปปัญจธรรม คือธรรมอันเป็นเหตุให้เนิ่นช้าในคุณธรรมอันยิ่งขึ้นไป หลงตัวลืมตัวมัวเมามืดมน อนธการ คิด ๆ ดูแล้ว ก็สงสารหมู่คณะที่อยู่ในเมือง ถ้าจะให้เรากลับมาอยู่ในเมืองอีก 

ให้ตายเสียยังจะดีกว่า 

เพราะรู้สึกอึดอัดคับแค้นใจมาก 

ฟัง คิด พิจารณา เกิดมากี่ภพกี่ชาติ 

จึงจะมีโอกาสงามสำหรับบำเพ็ญสมณธรรมเช่นชาตินี้ "ทุลฺลภขณสมฺปตฺติ" สมณศักดิ์ ตำแหน่ง 

ห้ามอบายภูมิไม่ได้ แต่คุณความดี และศีล สมาธิ ปัญญาเท่านั้น ที่ห้ามอบายภูมิได้.."

: คุณแม่ชีแก้ว เสียงล้ำ ทำนายหลวงปู่เขียน ฐิตสีโล :

ในสมัยที่หลวงปู่เขียนออกฝึกหัดปฏิบติอยู่กับท่านพระอาจารย์มั่นนั้น ท่านเล่าว่า มีแม่ชีอยู่คนหนึ่งชื่อ แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ ซึ่งแม่ชีผู้นี้ท่านพระอาจารย์มั่นกล่าวว่า เป็นผู้ที่มีธรรมะ เป็นผู้ประพฤติดี

ปฏิบัติชอบ ได้ทำนายท่านไว้ว่า

“ ท่านมหาบวชมาแล้วชาตินี้เป็นชาติที่ ๓ 

และจะอยู่ในเพศบรรพชิตนี้ตลอดไปจะไม่สึก 

ชาติที่บวชครั้งแรกนั้นท่านมหาบวชเป็นสามเณรอายุได้ ๑๗ ปี ก็สึก 

ชาติต่อมาก็บวชเป็นสามเณรอีกอายุได้ ๑๙ ปี 

ย่างเข้า ๒๐ ปี แต่ยังไม่ได้บวชเป็นพระก็สึกอีก 

ชาตินี้เป็นชาติที่ ๓ และได้บวชเป็นพระอีก 

ทั้งจะอยู่ต่อไปได้ตลอดจะไม่ลาสิกขาออกไปเป็นฆราวาส จะอยู่ในเพศพรหมจรรย์ตลอดไป ”

หลวงปู่ก็พูดว่า... “ ถ้าหากอาตมาอยากจะสึกจะทำอย่างไร คืออยากสึกมากๆ อดไม่อยู่แล้วก็สึกไป ”

คุณแม่ก็กล่าวว่า... “ ไม่เป็นเช่นนั้น ถึงแม้ว่าท่านมหาจะอยากสึกอย่างไรก็ตาม แต่สำหรับชาตินี้แล้ว 

ท่านมหาจะต้องอยู่ในเพศพรหมจรรย์นี้ตลอดไป 

ไม่สึกแน่นอน ”

หลวงปู่กล่าวว่า... “ ก็ได้แต่รับฟังไว้ คอยสังเกตดูตัวเองอยู่ตลอดมา ”

เมื่อวันที่ ๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๒๗ อายุ ๗๑ ปี 

ท่านป่วยอัมพาต เพราะเส้นโลหิตในสมองแตก 

ทำให้พูดออกมาไม่เป็นคำพูด ฟังยาก 

แขนขาซีกขวาไม่ทำงาน 

ช่วยตัวเองได้ ๑๐ เปอร์เซ็นต์ 

ท่านป่วยนานถึง ๑๙ ปี ลูกศิษย์ใกล้ชิดช่วยสับเปลี่ยนดูแลพยาบาลมาโดยสม่ำเสมอ

หลวงปู่มหาเขียน ฐิตสีโล เข้าสู่อนุปาทิเสสนิพพาน เมื่อวันที่ ๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๔๖ เวลา ๒๐.๒๕ น. สิริอายุรวม ๙๐ ปี ๖๘ พรรษา พิธีพระราชทานเพลิงศพ มีขึ้นเมื่อวันเสาร์ ๑๕ มีนาคม พ.ศ.๒๕๔๖

ขอนอบน้อมพระอริยสงฆ์ด้วยเศียรเกล้า

อนุโมทนาบุญกุศลจากการอ่าน

ขอขอบคุณ อนุโมทนาบุญผู้รวบรวม เผยแพร่ FBพระกรรมฐานสายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

ขอสรรพมงคลจงมีแด่ท่าน

สวัสดี.